De 24u van Kartpetania in Segovia (Spanje) was mijn allereerste ‘internationale’ 24u wedstrijd. Ik kwam uit voor het “Hola Lulu Team”. Een Belgisch team samengesteld door Marc Pilloy bestaande uit: Arnaud Teeuwen, Sebastien Lamarque, Giovanni Baccelieri, Joel Barnetto Salazar, Jean Wansaert en mezelf (Cédric Wauters).
Al voor de wedstrijd werden we als favorieten beschouwd voor de overwinning. De meeste onder ons beseften maar al te goed dat het niet alleen op pure snelheid ging aankomen maar ook het heelhuids terugbrengen van de kart.
Op vrijdag kregen we allen de mogelijkheid om te trainen. We besloten onderling van kart te wisselen na een halve sessie zodoende we toch met verschillende karts hadden gereden. Uiteindelijk kon ik op vrijdagavond de snelste dagtijd neerzetten in 1’07”531. Sebastien/Giovanni/Arnaud waren zoals gewoonlijk ook zeer snel. Jean en Joel waren tot onze verbazing ook verrevan traag wat ons wel een goed gevoel gaf voor de wedstrijd.
Zaterdagochtend begon met een teambriefing waarin Marc ons alles duidelijk uitlegde. In de 30 minuten durende kwalificatie gingen we allen een pitstop maken zodat we die procedure allemaal eens hadden meegemaakt. Nadien kreeg ik de kans om in de resterende 10 minuten ons team zo hoog mogelijk te kwalificeren. Dat lukt niet zoals verwacht met een 4de plek algemeen op 7(!) tienden van de pole. Dat lag deels te wijten aan de nieuwe banden die de top 3 teams hadden gekregen voor aanvang van de kwalificatie. Wij waren namelijk vertrokken op een setje ingereden banden.
Ik mocht de wedstrijd dus aanvangen vanop de 4de plek. Na een super Le mans start lag ik in bocht 1 al op P3. 2 bochten verder reed ik meteen 2de met een kleine achterstand op de leider. Na een aantal domme foutjes in de eerste ronden kon ik het gat beetje bij beetje dichtrijden. Na 15 minuten had ik al door dat de voorbanden een probleem gingen vormen naarmate de stint vorderde. Onze kart was verrevan snel en had last van (enorm) veel onderstuur. Pas na 45 minuten sloeg ik erin om hem te passeren. Ondertussen was het snelste portugese team me voorbij gekomen, zij reden in een kart die het equivalent was van een vliegtuig, totaal niet bij te houden overdag. Na 50 minuten zat onze wedstrijd er al bijna op als er een tegenligger uit de pits komt terwijl ik net de 1ste bocht aansneed op volle snelheid. De andere teams kwamen rond 50’ wedstrijd al binnen waardoor ik 10 minuten kon pushen. Na dik 1u zat mijn stint erop en lagen we vrij comfortabel op P1.
Arnaud nam het na een perfecte pitstop van me over. Als ik net aankom in de cafetaria breekt er paniek uit, we zakken op het scorebord en we zien Arnaud niet rijden… We haasten ons richting de pit en daar stond Arnaud inderdaad… Een achterligger was vol op de kart geknald met als resultaat een geplooide achteras. Onze winstkansen meteen volledig weg en dat na exact 1u10 minuten wedstrijd! We verloren 1u7minuten om de achteras te laten vervangen, een proces dat normaal maximaal 30 minuten in beslag neemt.
Arnaud kon nadien de wedstrijd hervatten op meer dan 50 ronden achterstand.
Na Arnaud konden Sebastien, Giovanni, Joel en Jean zeer snelle stints afwerken waardoor we een aantal ronden terugwonnen t.o.v. de leiders. Voor de stints ’s nachts had Marc voor de wedstrijd 3 piloten gekozen, hij week niet van die strategie af, je wist maar nooit… Sebastien/Arnaud en ikzelf reden ’s nachts 2x om beurt een stint van 1u20. Tijdens de nacht kregen we wel te maken met andere problemen. In mijn 1ste stint ging alles nochtans vlekkeloos. We kregen toestemming om 100% te pushen gezien de gigantische achterstand. Ik verbeterde in mijn 1ste stint de snelste ronde naar 1’07”18, een tijd waar niemand in de buurt van kwam op dat moment. Ik was toen gemiddeld 1-2 seconden sneller dan iedereen. Sebastien was alsook heel snel onderweg toen hij binnenkwam zonder rem. We hadden geen remolie meer waardoor we nog eens 20 ronden verloren. Arnaud kon nadien nog een zeer snelle stint afwerken tot hij binnenkwam met volledig versleten voorbanden. We lieten een nieuw setje monteren vooraan. Nadien was het opnieuw mijn beurt. Ter info, bijna alle teams lieten dit doen, de slijtage was te groot om de wedstrijd uit te rijden op 1 set.
Ik kon dus vertrekken met een nieuw setje en verbeterde de snelste wedstrijdronde naar 1’06”35! Zowaar 8 tienden sneller dan de 2de snelste wedstrijdronde. Naar het einde van de stint kreeg ik ook nog eens stop & go penalty wegens agressief inhalen, volledig onterecht in mijn ogen. Een achterligger die 3 seconden/ronde trager is en toch begint te verdedigen gaf ik een simpele duw op de rechte lijn, in mijn ogen niet agressief… Tijdens mijn stint kregen we te maken met een ander probleem… Dit maal was de bodemplaat langs 1 kant afgebroken waardoor deze de grond raakte en voor vuurwerk zorgde. Toen ik binnenkwam was er al een plat vlak op mijn schoen gesleten, Arnaud wou toch doorrijden om niet nog meer tijd te verliezen. Uiteindelijk hebben we de bodemplaat laten vervangen onder de ochtend wegens veiligheidsredenen.
Na mijn laatste stint ging ik terug naar het hotel om een aantal uren te slapen. Ik kwam rond 9u terug om zo nog wat naar de wedstrijd te kijken en me klaar te maken voor mijn laatste stint, wat meteen ook het laatste uur v/d wedstrijd was.
In die stint waren de voorbanden opnieuw volledig versleten EN werden ze véél te warm. In de allerlaatste ronde kon ik de leiders nogmaals ontdubbelen wat zeker in de smaak viel bij de neutrale supporters en de mensen van het team.
Al bij al was het een mooie 24u maar de vele problemen en akkefietjes met de organisatie hebben daar serieus was vanaf gedaan.
We werden uiteindelijk 12de algemeen op 79 ronden van de winnaars nadat we meer dan 90 ronden verloren hebben.
Nogmaals dank aan mijn teamgenoten voor hun zéér snelle stints alsook Marc Pilloy om alles in goede banen te leiden. Last but not least mijn papa om bij 26(!) van de 30 verplichte pitstops te helpen om te tanken/smeren/kart draaien.