De finale van het stuurwiel RACB National Team in Le Mans was iets waar ik 2,5 maand, dag in, dag uit naar heb toegeleefd. Ik kon echt niet wachten om te vertrekken!

De jury bestond uit Bas Leinders, Stoffel Vandoorne, Betrand Baguette, Marc Duez, Geoffroy Theunis.

DAG 1:
Maandag 26 november om 05u00 liep mijn wekker af, ik was nog nooit zo snel wakker geweest op dat uur! Om iets na 06u00 vertrokken richting Brussel om zeker op tijd te zijn. Om iets over 07u00 kwam ik uiteindelijk aan in Brussel met mijn ouders. Kort nadien zaten alle finalisten samen voor een laatste korte briefing over het verloop (kamerverdeling, dagplanning enz…). Ik deelde een kamer met Romain Paul.

Om 07u30 vertrokken we dan met z’n allen richting Le Mans. De rit zelf was vrij lang (ongeveer 5u) maar dat had ik er echter wel voor over! 
Rond 13u30 kwamen we aan in Le Mans, we gingen meteen richting restaurant om iets te eten. Bij het binnenkomen liep ik bijna letterlijk pardoes op Henri Pescarolo! 
Na het middageten was het tijd voor de fysieke tests en het prepareren van de stoeltjes.

De fysieke tests verliepen minder goed dan verwacht. Beetje last van zenuwen en mijn eten dat DUIDELIJK nog op mijn maag lag. Heb het zo snel mogelijk van me proberen afzetten om ‘t kopke fris te houden.
Nadien moesten we de stoeltjes maken, heel belangrijk iets! Een goede stoel is echt wel van belang voor voldoende “comfort” in de auto. Men legt een plastic zak in de auto, alvorens het product in de zak te gieten moet je eerst een bepaalde positie zoeken die voor jou comfortabel zit. Dus zeker niet te ver van de pedalen, hoogte in de auto enzovoorts… Eens het product in de zak zit begint het wachten. Op een bepaald moment begint dat product uit te zetten en vormt zich schuim. Je moet op dat moment je zithouding goed behouden om zo zeker geen misvormde stoel te bekomen. Bij mij ging alles heel vlot en de vorm van mijn stoel was meteen goed. Nadien is hij er een keer of 5 uit de auto geweest omdat ik op sommige plekken een druk voelde. Ik wou hem echt perfect, iets wat Marc Duez me toen ook vertelde. “Zorg ervoor dat alles perfect is, de stoel is heel belangrijk!”
Om alles vlot te laten verlopen werd de groep opgedeeld in 2. Alle vlaamse piloten samen en alle Waalse piloten, dat ging meteen ook een stuk vlotter qua communicatie.
‘s Avonds hebben we de juiste overall en schoenen gekozen, al het materiaal van de Autosport Academy was zéér proper vond ik!
In het hotel nog een beetje nagepraat over de afgelopen dag, ondertussen nog wat vragen gesteld over de auto’s. Was toch wel een beetje nerveus voor de volgende dag.

DAG 2:
We moesten om 07u00 aan het ontbijt zijn. Dat betekende opstaan om 06u15. Na het ontbijt vertrokken we vrij snel richting Autosport Academy. Daar moesten we ons omkleden en volledig klaarmaken voor de 1ste dag met een éénzitter. Aangekomen op het circuit Maison Blanche stonden er 6 volledig geprepareerde bolide’s klaar. Voor elke auto/piloot was er 1 mecanicien beschikbaar, allen heel vriendelijk. Alvorens in te stappen kregen we nog een korte briefing over de werking van alle knoppen (Hoe de wagen te starten, werking van schakelpook, hoe terug naar neutraal gaan, etc…).
Daarna hebben we een rondje gedaan in de bestelwagen van de Autosport Academy om het circuit te verkennen. Ondertussen was het lichtjes beginnen druppelen en lag het nat genoeg om regenbanden te laten monteren.
Na dat rondje mochten we instappen, op dat moment giert de adrenaline wel door je lijf. In een éénzitter, op Le Mans dan nog wel!
De eerste oefening leek véél simpeler dan ze was. Stilstaand vertrekken, optrekken tot in 3de versnelling tot we aan een paar kegels kwamen, op dat moment was het de bedoeling om zo hard mogelijk af te remmen. Het was de bedoeling om de eerste 2-3 meter een piek te hebben qua druk en dan lichtjes te minderen zodat je niet blokkeert. De eerste maal ging ik veel te traag, het was echt wel wennen, zeker gezien de natte omstandigheden!
Na een keer of 5 begon het iets te beteren en kreeg ik een beetje vertrouwen in de wagen. Op dat moment kregen we de opdracht de oefening nogmaals te doen maar dan met 1 downshift. Bij het terugschakelen moesten we een serieuze blip tussengas geven, als alles mooi synchroon verliep kregen je een mooi dot te horen .

Na die oefening begon het serieuze werk dan. Aangezien het nog steeds goed nat lag reden we onze eerste sessie op regenbanden. Dat vergemakkelijkte de situatie zeker niet, je moet een auto leren kennen op een circuit dat je amper kent met heel weinig grip. Mijn eerste rondjes deed ik het heel langzaam. Enkel op de rechte lijn kon ik me niet inhouden om eens goed door te trekken en kijken welke snelheden we zouden halen alvorens te remmen. In het begin lag dat rond de 175km/u. Beetje bij beetje begon ik vertrouwen te krijgen in de auto. Ik kon telkens ietsje vroeger op de gas, net iets later remmen en mijn rondetijden gingen als een trein naar beneden. Tot het moment dat ik net iets te hard rem en blokkeer, ik mis de apex volledig en schrik toch wel even! Eens je blokkeert schiet je meteen een eind verder dan je verwacht. Ik kwam toch wel wat pace tekort op mensen zoals Romain Paul en Neal Van Vaerenbergh.

Na de eerste sessie was het serieus beginnen drogen maar men besloot om ons nog 1 sessie te laten rijden op regenbanden. Net voor het opkomen van de rechte lijn veranderd de asfalt. Je gaat van donkere naar lichtgrijze asfalt waar véél minder grip is. Dat ligt ook nog eens in een bocht die behoorlijk vochtig lag. Opletten geblazen, zeker omdat er 2 meter naast de baan een betonnen muur staat!
In het begin doe ik het daar wat rustig en schakel net voor het ingaan van die bocht naar 4de versnelling. Eens het daar wat begon op te drogen nam ik die bocht al snel vol gas, telkens de auto daar uitbrak was het toch wel serieus opletten! Verder merk ik in die sessie al snel dat de rembalans van mijn wagen te ver naar achter staat afgesteld. De auto blokkeerde vrij snel en begon te stuiteren bij het remmen. Op dat moment was enkel Romain Paul sneller, hij ging van in het begin erg hard! De rest lag niet ver weg.
Na de 2de sessie kregen we de data te zien, iets waar je enorm veel kon uit leren. Zo kreeg ik te zien waar ik te vroeg remde, te veel of te weinig stuurde,… Om 12u gingen we eten, terug richting het restaurant waar we de 1ste dag hadden gegeten.

Bij terugkomst lag het circuit volledig droog, tijd voor slicks dus. In het begin beetje zoeken naar een goede temperatuur en vanaf dan terug beginnen opbouwen. Op Maison Blanche is er een snelle chicane welke we vol gas konden nemen volgens Stoffel. Telkens ik doorkwam leek het me zo goed als onmogelijk om daar vol gas te gaan. Opschakelen naar 5de versnelling ging nog net maar dan ging ik telkens wat van het gas. Op het droge waren de remprestaties wel zeer sterk, je moest echt al vrij hard stampen vooraleer je een wiel blokkeerde.
Vanaf dan kregen we na elke sessie de data te zien. Zo konden we vergelijken met de anderen waar we tijd lieten liggen. Mijn zwakste punt was toen nog steeds het remmen. Ik remde te vroeg en niet hard genoeg.

In de laatste sessie ging het remmen al een stuk beter. Ik kon na de rechte lijn een stuk later remmen dan voordien en toch nog de apex mooi halen. Nadien bleek het nog wat later te kunnen. De snelheden waren ondertussen opgelopen tot +/- 210km/u. Verder had ik ook de moed gevonden om in de chicane niet te lossen en er vol door te gaan. Het was vrij nipt maar ik won er veel tijd mee. Volgens de tijden die ik op de data zag kon ik de dag afsluiten met een 2de snelste tijd, net achter Romain Paul die 0.18s sneller was en voor Neal die 4 tienden moest toegeven op mijn snelste tijd. Gemiddeld liep ik naar het einde toe meer in, de meesten begonnen veel fouten te maken waar ik net heel constant kon blijven. Ik was er best tevreden mee, zeker aangezien het verschil in de ochtend véél groter was!
Alvorens terug te keren naar de Autosport Academy reden we een verkenningsrondje op het circuit met de bestelwagen.
Met een goed gevoel verliet ik het circuit na de eerste dag. Eens we terug waren aan de Autosport Academy stonden er nog 2 puntjes op het programma. Enerzijds het interview voor TV en anderzijds een gesprek met de jury. Het interview ging vrij goed denk ik, weinig getwijfeld aan mijn antwoorden. Daarna moesten we allen één per één bij de jury om onze CV uitgebreid te bespreken. De jury vertelde me zeer tevreden te zijn over mijn 1ste dag. Zeker aangezien ik uit het indoorkarten kom en dus niet de competitie ervaring heb van het outdoorkarten. Dat stelde me enerzijds wel gerust, anderzijds verhoogde het voor mij toch de druk om de dag erna nog beter te doen en zo mogelijk het stuurwiel te winnen. Toch was er één puntje dat me wat ongerust maakte. De vraag of het een probleem zou zijn om 10 000 euro sponsoring te zoeken… Ik ben daarin heel eerlijk geweest en de jury uitgelegd dat het voor mij een enorm moeilijk punt is en dat ik daarom geen outdoorcompetitie rij. Het was immer toch de bedoeling om personen zonder groter sponsors een kans te geven en hen evt. te helpen in de toekomst met het zoeken naar die sponsors, neen?
‘s Avonds kropen we vroeg in bed, de dag erna was immers DE dag!

DAG 3:
De finale werd gereden op woensdag, op het circuit Bugatti! Het was droog maar het circuit lag op bepaalde plaatsen nog nat van de afgelopen nacht. We vertrokken op slicks maar werden ten zeerste aangeraden om het rustig aan te doen in het begin. Bij het buitenrijden probeerde ik eens bruusk te sturen om te kijken hoe het met de grip gesteld was. Toen de auto bijna gewoon rechtdoor reed schrok ik toch wel even! Eerste ronde deed ik het enorm rustig, circuit verkennen en de droge plekken opzoeken. Toen ik begon aan mijn 2de ronde zag ik Neal al meteen achter mij. Hij had het blijkbaar iets minder rustig gedaan. Bij het uitkomen van de dunlop-chicane gingen de rode lampen aan. Gilles was blijkbaar gespind en in de grindbak terecht gekomen. Kan altijd gebeuren… Iedereen moest terug binnenkomen en wachten tot de wagen van Gilles terug in de pits stond. Toen we weer vertrokken besloot ik om net iets sneller aan mijn sessie te beginnen. Toen ik aan mijn 1ste vliegende ronde wou beginnen gingen de lampen opnieuw aan. Deze keer was het Neal die in de grindbak was beland. Opnieuw met zijn allen naar binnen om te wachten.
Dit herhaalde zich nog 2 keer. 1 maal Gilles en 1 maal Bryan als ik me het goed herinner. Nadien had iedereen zijn pace zowat gevonden en begon het ook harder te regenen. Op slicks had ik het erg moeilijk om een constant ritme te vinden. Bryan reed achter me en was net iets sneller. De rest zag ik niet rijden op circuit.

Na de eerste heat besloot men om op regenbanden over te schakelen. Dat ging meteen een stuk beter in vergelijking met de rest. Ik kwam in het begin van de heat nog steeds wat te kort maar dat verbeterde sterk naarmate de heat vorderde. Je kon hier wel merken dat ik minder ervaring heb in het natte dan de andere outdoor rijders. Toch verbeterde mijn tempo elke ronde beetje bij beetje. Romain liep in het begin serieus in, in de laatste 5 ronden begon ik ook te versnellen en bleef de afstand tussen ons quasi gelijk.

Heat nadien begon gelijkaardig zoals de vorige eindigde. Meteen een goed tempo in mijn sessie en buiten een kleine remfout aan de chicane was het volledig foutloos. Tempo kon naar mijn inziens nog steeds wat hoger, ik was vooral benieuwd naar de data om die informatie te kunnen verwerken en na de middag er vol tegenaan te gaan!
Op een gegeven moment kom ik aan in de chicane en zie Neal in de grindbak staan aan de buitenkant, een beetje verderop staat Axel die blijkbaar rechtdoor was geschoten. Opnieuw alle rode lampen. Iedereen diende binnen te komen. Vrij vervelend, ik was net goed aan het opbouwen.
Na elke heat konden we weer de data vergelijken. Jammer genoeg was er geen data beschikbaar voor mij na mijn 2de heat, er was blijkbaar iets mis met de chip . Geen data en dat op een vrij belangrijk moment. Het maakte het er zeker niet makkelijker op. Zeker niet aangezien we na de middag zouden beginnen met de gechronometreerde sessies en ik niet precies wist waar ik fouten maakte.

Aangezien we begonnen aan de gechronometreerde runs werden er bij elke finalist nieuwe maar reeds ingereden regenbanden gemonteerd.
Ik probeerde alle stress van me af te zetten en dat lukte beter dan verwacht. In de eerste gechronometreerde heat vond ik vrij snel een ritme en zag niemand naderen op mezelf. Deze heat werd gespaard van rode lampen en daar was ik best blij mee, ik had er genoeg gezien voor de rest van de dag. Ik probeerde zo hard te pushen als ik kon en mijn sessie verliep echt vlekkeloos. Ik kon met opgeheven hoofd uitstappen en was echt wel gemotiveerd om er nog eens tegenaan te gaan. Bij het bekijken van de data waren de rempunten vrij goed. Sommige bochten zelfs net iets te laat. Mijn lijnen konden in sommige bochten nog iets beter. Bv. net iets breder gaan bij het ingaan om dan te kunnen insnijden en met meer snelheid de bocht uit te accelereren.

We kregen te horen dat in de volgende sessie Stoffel zou meerijden met ons om zo de piste sneller te doen drogen en toch een heat op slicks zouden kunnen rijden. Het was in deze heat van belang dat iedereen OP de baan bleef zodat er geen interventies moesten worden gedaan, tijden waren nu net van iets minder belang. Aan het einde van die sessie lag de piste voorbij de snelle chicane nog altijd nat. Toch werd besloten om in de volgende sessie op slicks te rijden, in principe geen probleem, voor iedereen hetzelfde!

Ik wist immers wel nog dat Neal in de ochtend toen net wat sneller was en dit was nu net hetzelfde geval. Hij kwam me al vrij snel voorbij maar daarna kon ik toch een behoorlijk tempo rijden. Romain was volgens mij toen de snelste op de piste. Neal liep amper nog uit naar het einde toe en Romain kwam toch nog wat dichter. Bryan had zich enorm herpakt in vergelijking met de dag ervoor. Hij ging ook snel!

In de allerlaatste heat werd ik door Marc Duez aangespoord om iets meer risico te nemen dan voordien. Iets waar ik zeker op ging letten maar ik hield wel rekening met het feit dat ik er zeker niet mocht afgaan (indien je van de baan ging was het gedaan met rijden)! De piste lag nu net iets droger en konden we de knik net voor de dunlop-chicane makkelijk vol gas nemen, altijd wel een speciaal gevoel om daar tegen 170km/u+ door te gaan. In deze heat zag ik niemand dichter komen. Op het einde begon het serieus te drogen in de laatste 3-4 bochten. Ik probeerde geen fouten te maken en reed zo snel mogelijk met de tips van de jury in mijn achterhoofd.

Bij het binnenkomen in de pits wist ik echt niet wat mijn kansen waren. In het begin op slicks had ik wat moeite gehad om een strak tempo te vinden tegenover de rest. Naarmate ik wat meer tracktime had verbeterde dat zeker en vast. Op regenbanden ging het van in het begin net wat beter en ook mijn algemene snelheid lag daar net wat beter. Daarbij was ik de 2de dag nog niet vergeten waar ik amper trager was dan Romain en sneller dan al de rest.
Er was 1 punt waar ik echter wel enorm trots op was, of ik nu zou winnen of niet. Romain en ikzelf waren de enige die niet in de grindbak zijn beland of zijn gespind in tegenstelling tot al de rest!

Bij terugkomst op de Autosport Academy liep bij wonder iedereen er vrij relaxed bij. Ik had geen flauw idee wat mijn kansen waren. Romain was gedurende de 2 dagen echt enorm constant geweest. Van in het begin snel en geen steken laten vallen. Neal moest de eerste dag serieus wat toegeven. Op dag 2 ging hij duidelijk sneller in het begin van de sessies op slicks. Op regenbanden kon ik dan weer heel constant rijden. Aangezien de jury niet alleen rekening hield met de snelste tijden maar ook met progressie en motivatie achtte ik mezelf niet volledig kansloos.

Deliberatie:

De deliberatie duurde vrij lang. Uiteindelijk werden we allen binnengeroepen en stonden we recht tegenover de jury. Geoffroy vertelde nog kort iets over de 3 dagen en ging daarna over naar de bekendmaking. Neal Van Vaerenbergh is de laureaat van het stuurwiel RACB National Team 2013! Proficiat aan hem.

Na de bekendmaking ging Marc Duez iedereen af. Hij vertelde kort over mijn progressie en waarom ik niet gelesecteerd ben. “Je progressie was van alle deelnemers het grootst. De mensen van de Autosport Academy waren hiervan onder de indruk voor iemand die uit het indoorkarten komt. Voor ons was je rijstijl niet agressief genoeg. Je was te proper in het rijden.” 

Progressie was het best van iedereen, snelheid na wat aanpassen was zeker niet slecht (Romain was net iets constanter over de hele lijn), motivatie was zeker aanwezig. Ik vrees er alleen voor dat ik een 4de element mis…