Op 7 november vond de seizoensafsluiter van het BGDC kampioenschap en dus ook van de BMW Clubsport Trophy plaats. Bernard en ik hadden maar één doel, voor de #251 (Donniacuo/Scamardi/Jamar) en #325 (Eyckmans/Dewulf/Maassen) eindigen om zo de titel te winnen.
De dag werd op gang geschoten met een 1u durende vrije training om 9u10. De dag begon nat maar we besloten onze regenbanden te sparen voor de wedstrijd indien dat nodig zou zijn. Bernard en ik reden elk een handvol rondjes en voelden meteen aan dat de auto het behoorlijk goed deed. Opnieuw super werk geleverd dus door het hele DZ Competition team na de veldslag in Spa!
Om 11u10 was het tijd voor de laatste kwalificatie van het seizoen, we waren nog niet op pole vertrokken dit jaar en daar wilden we maar al te graag verandering in brengen. Bernard vertrok op een natte piste op semi-slicks, we zagen echter al snel dat de piste zeer snel opdroogde en het de juiste keuze was om niet op regenbanden te vertrekken en ze te sparen. Hij zette de wagen op P2 net achter #58 van Donniacuo/Donniacuo die wel op regenbanden waren vertrokken en in de beginfase iets sneller bleken te zijn. Ik nam het van hem over en kon in mijn eerste vliegende ronde niet verbeteren naar P1 aangezien de auto even sputterde wegens brandstof tekort. Na het tanken was mijn eerste snelle ronde wel voldoende voor de pole, 1’56’8. Op het einde kreeg ik toelating om nog een snelle ronde te rijden waarin ik nog 1 tiende verbeterde, 1’56’7 en een marge van 1,3s op P2, een flinke opsteker voor het hele team!
Na de kwalificatie werden de laatste controles doorgevoerd op de auto alsook de laatste pitstop trainingen. Omstreeks 13u30 zat ik al klaar in de auto om naar de grid te rijden, de race startte echter pas om 14u30 dus moest ik nog een hele tijd in de auto wachten.
Tijdens de start (klik hier voor de onboard video) was ik goed weg en kon ik meteen een kloof slaan op het hele BMW Clubsport Trophy veld. De enige die ik in de beginfase nog in mijn spiegels zag, was de #251 van Donniacuo/Scamardi. Na goed 1u kreeg ik te horen dat de kloof bleef vergroten met hen, en die toen al 15 seconden bedroeg. Ik besloot het iets rustiger aan te gaan doen om de auto toch wat te sparen en kwam na 1u40 binnen met een voorsprong van ongeveer 19 seconden op de #251 en meer dan een halve minuut op de #57.
Bij het tanken liep het echter compleet mis, de pomp weigerde goed te functioneren waardoor we meer dan 4(!) minuten verloren, het was tijdens de reguliere stop dus afwachten wat het verdict zou worden. Bernard kwam de baan op in 3de positie met een ronde achterstand op de #58 en bijna twee ronden achterstand op de #57. ‘Gelukkig’ waren onze concurrenten voor het kampioenschap behoorlijk wat tijd verloren in de pits met mechanische problemen. De #251 reed nog steeds op 20 seconden achter ons maar Bernard reed vrij vlot van Scamardi weg. De #325 van Eyckmans had nog meer tijd verloren en hun achterstand bedroeg al meer dan twee ronden op ons. Bernard reed een uitermate sterk stint waarin hij foutloos bleef en constante tijden kon neerzetten. Na goed 30 minuten in zijn stint kwam de #251 binnen met een probleem aan het differentieel, hun titelkansen waren daarmee meteen weg. Ik gaf aan Bernard door zeker niet meer te pushen en het gat op de #325 van Eyckmans te controleren, hij was de enige waar we ons nog op moesten focussen.
Tijdens onze tweede tankstop verliep alles perfect, echter moest de wagen even worden binnen geduwd omdat er een stuk bladlood was losgekomen in de koffer. Het team kon dit euvel zonder al teveel tijdverlies oplossen. Ik kwam terug de baan op in 3de positie en probeerde de auto zoveel mogelijk te sparen, uitrijden was de boodschap. Na een 30-tal minuten in mijn stint komt de safety car echter de baan op, dat was een uitgelezen kans voor ons om de extra verplichte stop uit te voeren die overigens foutloos verliep. Wanneer de wedstrijd wordt hervat mocht ik kennismaken met een uitgevallen ABS systeem. Ik schoot dus ook meteen hard rechtdoor in de ‘Villeneuve’ chicane en kon nog net uit het grind blijven. Het was dus gedurende de rest van mijn stint flink opletten, tragere wagens uitremmen werd ook een stuk moeilijker. Later bleek het om een elektronisch mankement te gaan want het systeem deed het wel tijdens de laatste stint van Bernard.
Op het moment dat ik uitstap komt een inspecteur van de RACB echter vertellen dat het lood in de koffer niet goed zou vastliggen, we verliezen er nog eens een dikke twee ronden mee waardoor we plots toch moeten gaan pushen om nog kampioen te worden. Bernard komt de ronde nadien meteen terug binnen omdat een klep van de motorkap was losgekomen, dit euvel was snel verholpen maar toen kwam de inspecteur van de RACB ons opnieuw vertellen dat het lood nog niet goed vast lag, waarom liet hij ons dan de eerste keer vertrekken? We verloren nog eens vier ronden en toen werd ons duidelijk dat de titel niet meer in onze handen lag. Bernard kwam buiten op vijf ronden van de #325 reed de stint van zijn leven en liet hele mooie dingen zien, helaas tevergeefs want het verschil was aan de meet nog altijd vier ronden.
We verloren de titel dus uiteindelijk met twee punten op Gregory Eyckmans na een ronduit belachelijke beslissing van een official.
Graag wil ik in naam van mezelf en Bernard het complete DZ Competition team bedanken voor hun eindeloze doorzettingsvermogen, moed, motivatie en teamspirit. Bedankt aan iedereen die dit jaar ons heeft gesteund, zonder jullie was dit niet mogelijk geweest!
Cé
