Op 14 en 15 mei stond de 24u van Daytona Essen op het programma.

Samen met Bjorn, Stefan, Kenny en Ward vormde ik een team.
We waren er allen niet meer geweest sinds het KWC in 2012 (Wereldkampioenschap Indoorkarting).

Vlnr. Ward Maenhout, Stefan Verhofsté, Bjorn Vermeulen, Cédric Wauters, Kenny Verbinnen

Op vrijdag kwamen we allen op een verschillend tijdstip aan door werk/schoolverplichtingen. We reden allen nog een aantal heats (helaas niet samen). Veel konden we er niet van zeggen door de gigantische kartverschillen op de huurkarts. We mochten niet met de wedstrijdkarts rijden om eventuele defecten te vermijden.

Op zaterdag begon Ward de kwalificatie en zette ons op een voorlopige P6. Stefan kon kort daarna verbeteren naar provisional pole, we stonden even met open mond te kijken! Kenny en Bjorn komen heel dicht van Stefan’s tijden. Na Bjorn stap ik in en in mijn laatste rondje verbeter ik Stefan zijn tijd met 0.15s. By far een ideaal rondje maar de piste was ondertussen wel iets sneller geworden denk ik. Ondertussen waren beide ‘Streetfighter’ teams onder die tijd gedoken nadat ook zij hotlaps begonnen rijden. In de allerlaatste ronde zakken we nog een plekje dus werd het P4.

Bij de start was ik goed weg en zat ik meteen achter P3 vast. Na een handvol ronden kon ik er voorbij en vanaf dan kon ik wat meer mijn eigen tempo rijden. Max Beer (vice-wereldkampioen 2011) en thuisrijder in Essen kwam me na een half uurtje voorbij. Ik kon vlot aanpikken en was zelfs iets sneller nadien, hij had duidelijk een minder kartje. Tijdens de eerste kartwissels besloten de anderen om mij een dubbele stint te laten rijden (nadien reden we er wel meer). Met de tweede kart verloor ik wat meer terrein op de koplopers al bleven we wel comfortabel in de top 5.

De stints van Kenny/Stefan/Bjorn en Ward die volgden waar allen subliem en heel constant. Stefan was tijdens de regenbui makkelijk 2-5s/ronde sneller dan de rest van het veld. Jammer dat het buitencircuit werd gesloten na een goed half uur regen. Er gingen een heleboel riemen kapot en men dacht dat de natte baan hiervan de aanleiding was. Indien men de buitenpiste niet had gesloten waren we zeker kandidaat geweest voor de eindoverwinning!

Tijdens mijn stints ’s avonds bleven we in de top 5 hangen, al liet ik met mijn laatste kart wel teveel tijd liggen. Essen is nooit mijn favoriete circuit geweest en zal dat nooit worden denk ik.  stiekem begonnen we te hopen daar ook op het einde van de wedstrijd nog te staan.

Ik vertrok rond half twee ’s nachts omdat ik de volgende dag toch nog wou studeren, de blok was reeds begonnen. Toen ik ’s ochtends opstond reden we nog steeds in de top 5. Het laatste half uur schoven we zelfs nog op naar P4, die hielden we vast tot het einde!

P4 was voor ons allemaal vrij onverwacht, we hoopten op een top 10 finish wegens de vele snelle thuispiloten.

Graag wil ik mijn teamgenoten danken voor alweer een enorme ervaring!