De 25u van Francorchamps was mijn allereerste etmaal race met een wagen. Pas 2 weken voor de start werd mijn deelname bevestigd waardoor er weinig tijd was om me optimaal voor te bereiden. Ik reed mee met MD-racing. Team bestaande uit Martin Leburton, David De Saeger, Kevin Caprasse, Fabien Boeri, Fred Ringlet en mezelf.
Deze wedstrijd wordt verreden met wagens die sprekend op VW Kever’s lijken van weleer. Echter is dit niet helemaal zo. Het koetswerk is volledig uit polyester vervaardigd met daaronder een buizenframe waardoor de wagen minder dan 800kg weegt! De wagen wordt aangedreven door een 1.9 TDI (diesel) van Volkswagen die +/- 165pk produceert en belangrijker een hoog koppel. De motor wordt gekoppeld aan een manuele 5-bak. De wedstrijd wordt uitgereden op 1 setje banden (Goodrich) waardoor alles zo goedkoop mogelijk wordt gehouden.
Ik kwam op 11 juli aan op het circuit van Spa-Francorchamps waar het toen nog vrij rustig was, alles was nog vollop in opbouw. Die dag stond de vrije training van 180′ en parade naar Stavelot op het programma. De vrije training begon rond 14u20. Om 18u15 vertrokken we al naar Stavelot voor de technische controle en voorstelling van het team.
Ik had nog nooit met een VW Funcup gereden, gelukkig had ik al wat ervaring opgedaan op Spa met een Westfield in april (zie ander verslag). In mijn eerste meters deed ik het dan ook zeer rustig aan om zeker niks kapot te rijden. Aangezien we de hele dag werden geplaagd door mechanische problemen kon ik slechts 3 rondjes rijden, heel moeilijke omstandigheden dus. We hadden die dag vooral last van een warmlopende motor en slecht schakelende versnellingsbak. De TDI’s van Volkswagen zijn daar enorm gevoelig aan. Geen nood dacht ik bij mezelf. Op vrijdag vond de kwalificatie plaats die 2 x 120′ duurde.
Na de hele dag de wagen te hebben verbeterd was het al snel tijd om naar Stavelot te vertrekken voor de parade. Ik kreeg de kans van Thierry De Zan om met de wagen te rijden, een unieke ervaring waarvoor ik hem enorm dankbaar ben! De parade vertrok in de pit op het circuit waar alle auto’s de kans kregen om aan te sluiten in 1 lange trein. Daarna reden we een stuk over het circuit van Spa tot aan de Paul Frère bocht waar we de openbare weg opdraaiden. Vanaf dan kon het genieten beginnen. 96 BE Cox bolide’s tuften richten Stavelot met langs de weg enkele honderden toeschouwers, super! Aangekomen in Stavelot moesten we een half uurtje aanschuiven voor de technische controle (zie foto). Onze wagen werd goedgekeurd, we konden de dag zonder extra zorgen afsluiten. Nadien nog even staan bijpraten met verschillende piloten hoe hun dag was verlopen. Bijvoorbeeld ook met Fred Vervisch en Angelique Detavernier over de recente gebeurtenissen. Beide uitkomend voor McDonald’s racing maar met een andere wagen. Na goed 30 minuten te hebben rondgekeken in Stavelot keerde ik samen met mijn ouders terug naar onze caravan om iets te gaan eten en dan vroeg te gaan slapen.
Op vrijdag werden we om 9u verwacht in de pitbox. Zo hadden we de tijd om nog even wat te bespreken met de mecaniciens en teamgenoten onderling.
Om 11u20 werd de kwalificatie op gang geschoten. Martin vertrok na 15 minuten uit de pit en kwam na 1 ronde al terug binnen wegens aanhoudende problemen met de versnellingsbak.
Fabien nam het daarna van hem over. Op het moment dat het team hem wil binnenroepen schiet een waterdarm los op Raidillon. Fabien rijdt door tot in de pits waar het verdict hard is. Motor te warm en klaar voor vervanging… De mecaniciens hebben hun uiterste best gedaan om de wagen terug race klaar te krijgen voor de 2de kwalificatie sessie.
In de 2de sessie konden we na de auto volledig te controleren na 1u vertrekken om nog een aantal rondjes te rijden. Dit verliep zo goed als vlekkeloos en zo kan ik op het einde van de sessie nog enkele meters maken met de auto.
Zaterdag kwam ik rond 10u aan op het circuit. De warm-up was reeds van start gegaan en de wagen bleek vrij goed te rijden. Na de warm-up werd de laatste hand aan de auto gelegd alvorens naar de grid te gaan. De gridwalk was ook iets heel uniek. Alle toppers stonden klaar bij hun auto en dan is het altijd leuk als je eens een babbel kan slaan met enkele bekenden. Met onze wagen bleek er nog een klein probleem met de versnellingsbak dat gelukkig voor de start kon worden opgelost.
Om 15u30 was het dan zover! De start werd gegeven en dik 85 BE Cox denderden voor de 1ste maal over Raidillon, super beeld! Martin Leburton nam de start en was in 1 ronde van P46 naar P40 gereden. Jammer genoeg moest hij al in de 2de ronde binnenkomen met een kapotte triangel linksvoor. We verloren meteen kostbare tijd. Nadien moest ook de stuurinrichting worden bijgesteld. Na goed 2u racen hadden we 12 ronden achterstand. Het zou nog een héél zware race worden voor ons.
Naarmate de race vorderde bleven de problemen aanhouden waardoor voor een goede eindklassering gaan uitgesloten was. Ik maakte me klaar voor mijn 1ste stint vlak voor het donker begon te worden. Ik moest in het begin zeker mijn ritme zoeken aangezien ik nog maar enkele rondes had gereden de voorgaande dagen. Na goed 35 minuten in mijn stint begint de motor in te houden, een bekend probleem bij de diesel motoren. Ik kom 10 minuten later binnen omdat het te erg werd. Daar word ik meteen uit de auto gehaald en neemt Martin terug over. Zonder de wagen na te kijken weliswaar. Hij reed zijn stint uit, blijkbaar was het probleem vanzelf opgelost.
Naarmate de nacht viel, liepen we steeds meer achterstand op (kapotte dieselpomp, afgebroken achterspoiler,..) terwijl onze snelheid zeker goed zat om top 10 te rijden. Zonde, maar het was nu eenmaal zo. Mijn 2de stint stond gepland om 3u55. “Lekker knallen tijdens de nacht”, dacht ik bij mezelf. Tot ik effectief in de wagen zat en de pits uitreed. Het zicht was bijna NUL. Spa-Francorchamps is bijna niet verlicht en een hard rokende diesel zorgde voor een met mist bedekt circuit. In het begin vond ik echt geen ritme, ik was continu bezig me te concentreren op de baan en er zeker niet af te gaan. Na goed 45 minuten komt Maxime Soulet me voorbij en het begint het héél lichtjes op te klaren. Ik kan meteen een veel beter tempo rijden en kan hem zelfs enkele ronden volgen terwijl de wagen echt lastig te besturen was. Naar het einde van mijn stint toe waren mijn rondetijden quasi gelijk aan die van de top 10. Al moesten wij natuurlijk harder pushen dan de rest wegens de moeilijk te besturen auto.
Mijn teamgenoten maakten geen fouten meer in de resterende stints. Ondertussen was de band linksachter volledig versleten door een slepende carosserie. Na de reparatie nam ik omstreeks 13u30 het stuur over van David DS. Na de tankstop merkte ik al snel dat de remmen het flink te verduren hadden gekregen. Heel veel vibraties en in het begin weinig tot geen remkracht. Na een halve ronde was dit echt opgelost en kon ik beginnen een ritme te zoeken. Ik was gedurende mijn stint, net zoals mijn teamgenoten bij de 10 snelsten op de piste, iets wat enorm goed aanvoelde. Na 1u30 zat mijn stint erop. Op het moment dat ik het pitbord te zien krijg breekt de cardan net voor het opgaan van Raidillon. Was enorm schrikken! Er was nog 1u40 wedstrijd te gaan en het team besloot de wagen nog te repareren om Kevin C het laatste uur te laten rijden.
Kevin reed nog een sterke laatste stint, helaas eindigden we bijna helemaal achteraan door mechanische pech gedurende zowat de hele 25u.
Al bij al super tevreden om de 25u te hebben gereden. Heel veel geleerd en ik ben er zeker van dat met ons team zonder die pech een top 10 klassering mogelijk was geweest.
Hierbij ook nog een dankwoord aan het hele E.T. Racing Team voor de support gedurende de volledige 25u, ze hebben super werk geleverd en nooit aan opgeven gedacht. Alsook aan Thierry De Zan een dankuwel om het team in goede banen te leiden.